Cobouw column ‘Vibe’ van Harm Valk, 19 juni 2019
Het werkt prettig als je in een goede vibe zit, als een project de wind in de zeilen heeft. De deelnemers zijn het eens over de koers; ieder ziet zijn taak en ondersteunt de andere betrokkenen. Een probleem is niet meer dan een golfje onder het voortglijdende schip. Bij een opkomende storm wordt gezamenlijk de kop in de wind gezet. Mooie tijden, productieve tijden.
Helaas is de werkelijkheid vaak anders. Belangentegenstellingen, misverstanden, onhaalbare planningen en knellende budgetten zijn aan de orde van de dag. We verschansen ons achter onze stellingnames, verdedigen onze uitgangspunten. Tot oplossingen lijken we niet te kunnen komen. Er wordt naar elkaar gekeken. Chagrijn lijkt dan wel besmettelijk. Als er al aan een doorbraak wordt gedacht, wordt die buiten de kaders gezocht: een groter budget, ruimere normen, herziene uitgangspunten. Het project dreigt te stranden en het wachten is dan op een reddingsboei of een omslagpunt.
Deze week had ik de ervaring van zo’n omslagpunt. Het gaat om een complex project waaraan met een scala aan stakeholders al meer dan twee jaar wordt gewerkt met de nodige tegenslag, tegenstellingen en tegenwerpingen. Er kwam onverwacht goed nieuws van een van de betrokkenen. Het project blijkt beter haalbaar dan gedacht; de aanpassingen pakten veelbelovend uit, de inspanningen werden beloond. Als bij toverslag veranderde de sfeer aan tafel. De aanpassingen werden als resultaat van een gezamenlijke inspanning ervaren. Uit de mond van de criticasters klonk instemming met verrassend weinig voorbehoud. Als voorzitter van het overleg hield ik even de adem in, maar om me heen zag ik ontspanning doorbreken in voorzichtige glimlachjes.
Want al dat gereken, die stellige memo’s en ander geploeter blijft natuurlijk gewoon mensenwerk. Dat al die mensen het positieve nieuws verwelkomden, was ook het bewijs van het gezamenlijke commitment, de wil om tot een praktisch uitvoerbaar resultaat te komen.
Het project kreeg een goed vibe door de mensen die zich er mee verbonden wisten. Dat lijken we wel eens te vergeten.